“First Freight Haulers and Movers”. Het was het zesde verhuisbedrijf dat ik die ochtend belde. Voor me lag een lijst met twaalf bedrijven die de verhuizing van de Trumps uit het Witte Huis hadden gedaan. Ze hadden alles wat niet tot de inventaris van het Witte Huis behoorde keurig netjes afgevoerd – en mogelijk ook het een en ander dat wel tot die inventaris had behoord. Maar dat was mijn zaak niet. Ik moest ervoor zorgen dat die ene achtergebleven kist alsnog op zijn bestemming aankwam.
Tijdens een rondgang door hun nieuwe witte woning hadden de president en zijn vrouw de kist midden in één van de kamers aangetroffen. Hij behoorde duidelijk niet tot de inventaris, want er stond een grote sticker op: “Property of the Trump Organisation”. Dus had president Biden de kist in een berghok laten zetten en moest ik ervoor zorgen dat het ding bij de Trump Organisation terecht kwam.
“First Freight Haulers and Movers” was de eerste die me wat meer duidelijkheid kon geven. Ja, die kist kenden ze. Op de sticker stond ook de adrescode waar ze hem hadden moeten afleveren. Het was de enige kist uit de verhuizing die daarheen had gemoeten: de rest van de spullen die ze verhuisd hadden was in een buitenhuis ergens in de staat New York beland. Maar voor deze kist hadden ze specifieke instructies gehad: af te leveren bij Pizzeria Comet Ping Pong in Washington.
Pizzeria Comet Ping Pong aan de lijn. “Holy shit, houdt het dan nooit op? Sinds die nepbeschuldiging uit 2016 worden we hier geterroriseerd. Winkelruiten aan gruzelementen, auto’s bekrast, bedreigingen. Idioten met wapentuig die de zaak binnenkomen om een eind te maken aan de satanische rituelen en het kindermisbruik in onze kelder. Terwijl we helemaal geen kelder hebben”.
Ik vraag hem wat hij van die kist weet. “Die heb ik teruggestuurd. De veertiende of zo stond hier een verhuiswagen voor de deur: ze moesten wat afleveren. Toen ik die kist met “Eigendom van de Trump Organisatie” zag, hebben ze me moeten tegenhouden – ik was die kerels zowat aangevlogen. Ik heb het zo gehad met al die internetcomplotidioten.”
Zo langzamerhand was ik wel nieuwsgierig geworden naar de inhoud van die kist. Vast geen kant-en-klaar pizza’s. Dus ik in mijn lunchpauze met een uit de werkplaats geleend breekijzer naar het berghok. Ik heb de deur achter me dichtgedaan en het licht aangeknipt. Tussen de emmers en bezems, schoonmaakmiddelen en archiefdozen stond die kist daar. Ik heb de deksel losgewrikt en keek wat er in zat.
Rommel. Een zwart kleed, twee ijzeren ringen, kaarsen, een stapeltje folders. Ik pakte het stapeltje folders en las: “QAnon: the one true church of America”
Daaronder, als een foto van een oud manuscript, een stuk tekst: “En het geschiedde in die dagen dat er een bevel uitging van het congres, dat het volk zich een leider verkiezen zou. En Donald, uit de stad Mar-a-Lago, trok naar Washington om zich te laten verkiezen.”
De twee ijzeren ringen bleken eigenlijk twee kandelaars te zijn, in de vorm van een letter Q. Toen ik het kleed oppakte, zag ik weer die letter Q, in goudkleurig borduursel. Het was geen kleed, meer een soort mantel, met een hoge kraag en vleermuismouwen met rode manchetten. Ik hield hem omhoog om hem beter te bekijken, en toen hoorde ik ineens die nasale, wat schorre stem, die we zo vaak hebben gehoord:”My friends, thank you for calling me. Now we will start to make America really great again”.