Niets, maar dan ook helemaal niets begreep Joseph ervan. Hij herinnerde zich nog dat hij in zijn fauteuil in de woonkamer had gezeten. De Georgia Gazette van 5 october 1906 lag opengeslagen op zijn schoot, de kop “Glidden barbed wire orders soar as European tensions rise” stond hem nog helder voor de geest. De Ooostenrijkers hadden hun grenzen gesloten voor de import van Servische varkens of zoiets. Het was de “Pig War” gedoopt, en hij was een beetje verbaasd dat het prikkeldraad dat hij, Joseph Glidden, had uitgevonden om akkers te beschermen tegen rondgrazende dieren nu gebruikt werd om grenzen te sluiten voor varkensboeren.
Ineens was de kamer opgelost in een grijze mist, en nu stond hij hier op een verlaten vlakte. Naast hem stond een figuur in een donkergrijze monnikspij, over zijn hoofd een kap. Op de plaats waar een gezicht had moeten zitten kon Jopseph alleen een vage vlek ontwaren. Ze stonden bij een prikkeldraad afrastering, die zich in beide richtingen in de verte oploste.
“Wie bent u?” vroeg Joseph tenslotte. “En wat doe ik hier?”De gestalte strekte zijn arm, wees langs de afrastering naar de horizon. “Jouw werk?” klonk de fluisterende vraag. “Niet werkelijk” antwoordde Joseph naar waarheid. “Ik heb draad met stekels bedacht, omdat de boeren bij ons alleen maar houten latten met ijzeren pinnen hadden om hun oogst te beschermen. Tijdens de voorjaarsbeurs kwam ik op het idee om twee ijzerdraden te twijnen en daartussen dwarspunten te vlechten. Samen met mijn vrouw heb ik het procédé verfijnd en tenslotte ben ik van boer fabricant geworden”. “Ja, en rijk, en bankier, en sheriff in je negorij” klonk het fluisterend onder de kap vandaan. “Daar heb ik het niet voor gedaan”, zei Joseph, geraakt door de beschuldiging. “De boeren waren blij dat hun oogsten beschermd waren, en de veehouders hadden hun koeien ook liever binnen een hek dan overal waar ze maar wat te grazen vonden.”
“En hoeveel levende wezens denk je dat er hier gewond en bloedend zijn blijven liggen? Mensen en dieren die gewoon wilden weten of de natuur aan de andere kant net zo vriendelijk is als aan deze kant?” vroeg de figuur in pij, wijzend op het hek. “Ja, maar dat waren ongelukjes, of gewoon onoplettendheid,” verdedigde Joseph zich. “Ik heb zelf ook wel eens een paar lelijke halen opgelopen door mijn eigen prikkeldraad. Als je oppast, kan je weinig gebeuren.”
”Weinig gebeuren”, siste de man in pij. “Weinig gebeuren? Kijk maar eens hoe weinig je gebeuren kan”, en op slag veranderde het landschap om hen heen. Waar onheilspellende stilte had geheerst klonken nu ontploffingen, geratel, schoten en gefluit, en waar even tevoren het hek had gestaan lagen nu rollen prikkeldraad tot aan de einder. “Mooi, hè”, fluisterde de gestalte. “Noemen ze concertina’s – harmonica’s, en niet omdat ze zo muzikaal klinken als er iemand in belandt. Heel effectief op het slagveld. En voor grenzen, concentratiekampen… Ben je trots op wat je hebt uitgevonden, Joseph Farwell Glidden?”
“Maar het was alleen maar om de boeren in staat te stellen hun oogsten te beschermen”, huilde Joseph. “Dit kon ik toch niet weten?” “Nee, nee,” fluisterde de meedogenloze stem weer, “dat zei Berthold Schwartz ook toen ik hem Hiroshima liet zien. Hij geloofde dat buskruit de oorlog zou uitbannen, net zoals jij denkt dat je achter een gemenere omheining veiliger bent. Ga maar weer naar huis…”
De gestalte maakte een armgebaar en Joseph schrok wakker in zijn fauteuil. Berthold Schwartz, Hiroshima, wie waren dat? En was zijn prikkeldraad echt zo’n gemene omheining? Wat deden andere fabrikanten met zijn uitvinding? Met een onrustig gevoel vouwde Joseph de Georgia Gazette dicht. Hij zou deze dagdroom voor zichzelf houden, niet nodig om er Lucinda en hun dochter mee lastig te vallen. En wat de beschuldigingen van die figuur in monnikspij betreft… op je drieënnegentigste had je recht op een oude dag zonder schuldgevoelens. Wat je niet kon weten, kan je niet aangerekend worden. Morgen zou hij naar de bank gaan en nog een schenking doen – misschien wel aan een instelling die oorlogen wilde uitbannen.