Met zijn goed geproportioneerde lijf, zwarte krullen en donkere huid was Nelson een geliefd object voor de erotische dromen van zowel vrouwelijke als mannelijke leeftijdgenoten, en van menigeen die wat ouder was. Maar Nelson had het gewoon te druk met Nelson zijn. Hij sportte, kletste met zijn uitgebreide clubje vrienden en vriendinnen, en zag niet dat er heel wat waren die hunkerden naar meer dan alleen zijn vrolijkheid en vriendelijkheid.
Opeens was dat allemaal anders geworden. Selina was misschien niet de aller- allermooiste, maar beslist het aan- of zelfs omkijken waard. En als Selina in de buurt was leek het wel of de wereld er anders uit ging zien. Kleuren en muziek werden vrolijker, vogels begonnen extra hard te zingen en Nelson werd nog opgewekter dan hij van nature al was.
Ook Selina had ontdekt dat Nelson specialer was dan de andere jongens uit het groepje waar ze mee optrok. Ze raakten elkaar steeds vaker per ongeluk aan en zeiden dan “sorry”, maar het duurde niet lang voor de twee het thema “liefde” aansneden. En kort daarop waren ze veel te druk met het bedrijven van de liefde om er nog over te praten.
Enkele dagen later zocht Nelson zijn vader op in de bar van het hotel waar hij de gasten beroepshalve van drank voorzag. Er was niemand. Hij liep op de tap af, wenkte zijn vader en zei: “Pa, ik wil gaan trouwen.” Zijn vader keek hem fronsend aan, en vroeg: “Ik dacht al dat er iets was, jongen. Is dat nou wel nodig?” Waarop Nelson losbrandde in een lyrisch betoog over Selina, en vertelde dat hij zijn leven met haar wilde delen en kleine Nelsonnetjes en Selinaatjes wilde maken.
Zijn vader zweeg even, en zei toen: “Selina? Die kleine met dat lange haar, die bij de super achter de kassa staat? Het dochtertje van Emma, hier twee straten verderop? “ Nelson knikte enthousiast, en stond op het punt om nog veel meer over Selina te gaan vertellen toen zijn vader zei: “Sorry jongen. Zal niet gaan.” Verbijsterd keek Nelson zijn vader aan. “Niet gaan? Waarom niet? Wat mankeert er aan haar? Ze is lief, ze is mooi, ze heeft een baantje, ik ben gek op haar, waarom kan ik in godsnaam niet met haar trouwen?”
Zijn vader keek hem een poosje aan, slaakte een diepe zucht en zei “Omdat ze je zuster is. Daarom”. Toen draaide hij zich om en liep weg, het keukentje achter de bar in. Nelson schreeuwde hem nog na: “En ma dan?”, maar kreeg geen antwoord.
Die avond kwam zijn vader niet thuis, en Nelson ontweek de blikken van zijn moeder. Hij trok zich terug op zijn kamer, en kwam pas bij de derde melding dat het avondeten klaar was naar beneden. Zijn vader was er nog steeds niet, en zijn moeder keek hem onderzoekend aan. “Is er iets, jongen?” vroeg ze tenslotte. Nelson zweeg een poosje, en gooide toen het hele verhaal eruit. Over Selina, over hoe graag hij met haar wilde trouwen, dat hij dat aan zijn vader had verteld en hoe die onthuld had dat Selina zijn dochter was.
Zijn moeder keek hem hoofdschuddend aan en liep toen op hem toe. Ze sloeg haar armen om hem heen, knuffelde hem stevig en zei: “Ga jij maar lekker naar Selina en trouw met haar. Je vader is je vader niet, maar dat moet een verrassing blijven.”