Het bericht dat nu ook mijn moeder was overleden bereikte me op de conferentie in Kaapstad. Met dertig directeuren van Centrale Banken bogen we ons over de impact van klimaatverandering op het mondiale financiële stelsel. Stormvloeden, overstromingen, droogte en hongersnood zijn al erg genoeg. Als die ook nog eens leiden tot een wereldomspannende kapitaalcrisis zou onze economische orde ernstig in gevaar komen. De dag tevoren had ik mijn scenario “Economic growth in starvation areas” gepresenteerd, dat met interesse werd ontvangen en aanleiding gaf tot een levendige discussie. Ik gaf mijn staf in Nederland de opdracht een passende begrafenis voor mijn moeder te regelen en wijdde me weer aan de wereldproblematiek.
Een half jaar later vond ik tijd om de laatste draadjes van mijn verleden af te hechten. Ik liep door het half onttakelde huis, kijkend of er ergens nog een stukje van vroeger restte. Tijdens haar jaren in het verpleeghuis en daarvoor had mijn moeder het grootste deel van de boedel al weggegeven. Het kostbare antiek had de kas van diverse natuur- en milieuclubs gespekt, de minder waardevolle spullen vulden het interieur van een paar buurt- en inloopcentra aan. Ik had me er bij neergelegd: na de scheiding was er niet veel geweest waarover ik hetzelfde dacht als mijn moeder. De aarde mag dan vanzelf draaien, orde is iets wat opgelegd en afgedwongen moet worden.
Tijdens mijn dwaaltocht door het huis was ik ongemerkt op de lege zolder beland. Stof danste in het zonlicht dat door het dakraam naar binnen viel. Ergens in het schemerduister, half achter een balk, zag ik iets liggen Een pop? Ik pakte het ding op, en ineens wist ik het weer: Loesje. Een lappenpop met gele touwvlechtjes, die ik als klein meisje overal achter me aan had gesleept. Op het lichtblauwe jurkje had mijn moeder “Mooi, he? Alles” geborduurd. In die kinderjaren demonstreerden Mama, Loesje en ik voor bomen, losloopkippen en varkentjes in de wei en tegen snelwegen, fabrieken en hoogspanningsmasten. Niet dat ik er iets van begreep, maar het was wel fijn om Loesje en Mama bij me te hebben.
Maar Mama liet mij steeds vaker alleen met au pair Elise om samen met actievoerder Theo de natuur te redden. Op een dag kwam ze helemaal niet meer thuis. In de lege varkensstal die ze aan hadden gestoken sliep een zwerver, en toen Mama naar de gevangenis moest, kwam ik bij Papa te wonen. Daar leerde ik de schoonheid van een sluitende begroting kennen en dat je om dromen te verwezenlijken eerst een overschot op je balans moet hebben. Dankzij dat besef ben ik nu één van de vrouwen die de economische wereldorde kan behoeden voor een dreigende chaos.
En Loesje? Die maakt deel uit van een verleden dat geen deel meer van me is. De aarde kan zichzelf wel redden. Dat heeft ze tenslotte al honderden miljoenen jaren gedaan. De mensheid heeft orde en regels nodig. Die zal ik blijven brengen. Ik legde de lappenpop terug op de planken zoldervloer en ging naar beneden. Als het huis straks verkocht is, zal een kind Loesje misschien vinden en er een gelukkiger jeugd mee doorbrengen dan ik heb gedaan.