Zaterdagochtend. Krantje gekocht, vrij tafeltje op het terras van café Hermans gevonden, cappuccino besteld. Ik wil me in het wereldnieuws storten, maar de conversatie aan het tafeltje naast mij leidt me af.
“En waarom laat je mij na vijftien jaar ineens via Linked-in weten dat je nog bestaat?” In de stem van de vrouw – dertiger, donker haar, niet onknap, goedgekleed – ligt meer dan een zweempje sarcasme. De man heeft wel iets weg van de journalist die ik vanochtend op de voorpagina van mijn krant zag. Uit een vliegtuig geplukt door een Witrussische dictator en gelijk wereldnieuws. Spijkerbroek en eenvoudig poloshirt.
Hij zegt: “Nou ja, het was niet zo dat we plannen voor het leven hadden, toch? En ik kreeg ineens die mogelijkheid voor een reportage in Libanon, en van het een kwam het ander…”Zij interrumpeert hem: “Dus dan laat je nooit meer iets van je horen?” Het is even stil. “Je kon daar niet op elke straathoek een ansicht kopen om naar het thuisfront te sturen” vervolgt hij tenslotte. “En tussen de rebellen kan je ook niet eventjes naar huis bellen. Bovendien kreeg ik nog in Libanon de mogelijkheid om in Afghanistan “embedded” te gaan bij de Duitse troepen. Zodoende…”
Mijn gedachten dwalen af naar een ander terrastafeltje, twaalf jaar geleden. Else en ik zaten tegenover elkaar. We zouden boodschappen doen voor het weekend en Else stelde voor even te gaan zitten, iets drinken. Daar vertelde ze me dat zij al een poosje iets had met Mark, haar baas. Hij kon afdelingsleider worden in Deventer en had haar gevraagd met hem mee te komen…
Ik was met stomheid geslagen. Had niets in de gaten gehad. Te druk met tevreden zijn of te bang de realiteit onder ogen te zien? Een maand later was Else het huis uit, en in de jaren daarna heb ik vrede gesloten met de eenzaamheid.
Aan het tafeltje naast mij heeft de man het gesprek weer opgepakt. “Weet je,” zegt hij, “na vijftien jaar heen en weer vliegen tussen oorlog en opstand heb ik bedacht dat het tijd wordt voor de andere helft van mijn leven. En toen ik op Linked-in zag dat jij een mooie plek hebt in de redactionele regionen, heb ik de stoute schoenen aangetrokken…” “Meer de sneaky sneakers” grinnikt zij, met een blik op zijn voeten die inderdaad in gympies steken. “Maar wat was je plan nou?”
Hij pakt zijn telefoon uit zijn zak, tikt op het scherm, en zegt: “Dat zal ik je laten zien.” Zij schuift wat naar hem toe, en samen buigen ze zich over het schermpje.
Ik besluit dat het tijd is om te gaan. Alsof een mobieltje met social media het verleden kan uitwissen! Ik pak mijn eigen smartphone, tik op het scherm, en lees: “De woorden van Prediker. Ik heb alles gezien wat onder de zon gebeurt, en vastgesteld dat het niet meer is dan lucht en het najagen van wind. Wat krom is kan niet recht worden gemaakt, en wat ontbreekt kan niet worden meegeteld.”
Ik pak mijn krantje en sta op om af te rekenen.