Mijn buren, Bert en Ella, zijn enthousiaste fans van al die huis-, tuin- en keukenverbouwingsprogramma’s die de teevee elk weekend teisteren om Gamma, Praxis, Intratuin en al hun soortgenoten aan meer omzet te helpen. En ze kijken ook graag naar programma’s waarin lieden met veel geld en weinig smaak laten zie wat ze allemaal in en met hun protspaleisjes doen. Al heeft de appelboom midden in hun voortuin daar misschien enige verandering in gebracht, Maar dat kun je nooit zeker weten.
Meermaals had Bert zich laten ontvallen dat een mooie fruitboom midden in de voortuin hun huis het zo vurig gewenste BN-ers allure zou geven. Niettemin was ik behoorlijk verbaasd toen ik op een zondagochtend een kanjer van een appelaar midden in hun gazon zag staan. De dag tevoren was Bert wel een beetje in zijn tuin bezig geweest, maar een boom als deze had meer gevraagd dan een schep en een stekje. Dus ik ging even langs op de koffie om te informeren.
Binnen was de sfeer om te snijden. Ik complimenteerde ze met de prachtige aanwinst in hun tuin, maar enthousiasme, ho, maar. Een nukkig “mwa” was alles wat Bert uitbracht, en Ella moest nodig naar boven om de was te strijken.
“Wat is hier in godsnaam aan de hand”, vroeg ik tenslotte. Bert zweeg even, pakte toen een stoel en gebaarde mij ook te gaan zitten. Uit een la van het dressoir haalde hij een veer. “Hier is het mee begonnen”, zei hij. Ik keek hem vragend aan, en hij stak van wal.
“Deze vond ik vorig weekend in het bos”, zei hij. “Ik vond hem apart en heb hem meegenomen. Toen ik op thuis op Google Images zocht wat voor veer het was, kreeg ik een plaatje met de verwijzing “pluma magica”. Het ding zou toverkracht bezitten en drie wensen inwilligen na een simpel ritueel.”
Ik zweeg. Beter horen hoe het verder ging dan Bert nu in de rede vallen. Hij vervolgde: “Vrijdag hebben we voor de gein dat ritueel uitgevoerd. Stelde niks voor. Veer op een zwart kleedje leggen, kaars ernaast en zeggen: “Veer, magische veer, ik vraag je drie keer, daarna wens ik niet meer.”
Er gebeurde niks. Je leest vaak genoeg over pranks, van die internetgeintjes, dus we hebben het ding in de bestekla gelegd en zijn naar bed gegaan. Zaterdag wilde ik een Intratuin-appeltje planten, dus ik ben begonnen een gat te graven. Toen heb ik het boompje – een metertje of zo – in het gat gestoken en het dichtgegooid. Ella kwam even kijken, vond het wat ieletjes, en ik zei. “Ik eigenlijk ook. Ik wou dat’ie een jaar of acht verder was”. En pats, stond daar die kneiter van een appelboom.”
Hij zweeg even,vervolgde toen: We dachten alle twee aan die gekke veer, en Ella ging helemaal door het lint. Schold me verrot omdat ik zo’n sukkel was, waarom had ik niet meteen een miljoen gewenst in plaats van zo’n stomme appelboom, enfin, ze bleef maar tieren, dus op een gegeven moment riep ik “ach mens, ik wou dat je in die appelboom hing” en hop, daar hing ze. Helemaal bovenin, volledig vastgegroeid. Dus ik kon niets anders doen dan haar weer naar beneden wensen en sindsdien is het oorlog. Neem jij die klereveer alsjeblieft mee, gooi hem weg, begraaf hem of wens dat alles weer als vroeger wordt, als ik maar van deze shit verlost ben.”
Ik nam de veer, wenste hem sterkte en ging naar huis. Uiteraard Googlede ik het ding, maar omdat ik hele andere dingen wil weten dan Bert en Ella kreeg ik geen link naar “pluma magica”. Wel kwam ik aan de weet dat het een gewone uilenveer was.
Die middag ging ik een stukje wandelen in het bos – de uilenveer had ik om wat voor reden ook bij me gestoken. Ik sloeg een klein zijpaadje rechts in, dat ik normaal genegeerd zou hebben. Ik kies eigenlijk voor de voorgeprommeerde paaltjespaden, en dit paadje was meer een wildspoor dan een wandelpad. Ik wilde bijna omkeren, toen ik tussen de bomen en struiken een bouwsel dacht te zien. Ik baande me verder een weg – van wandelen was inmiddels geen sprake meer – en stond opeens voor een grote houten keet. Hij zag er redelijk goed onderhouden uit, deur en raamkozijnen aan weerskanten daarvan donkergroen, het overige hout in de carbolineum. Boven de deur een uit hout gesneden uil, met een bord. “Magic inc.”
Ik naderde het bouwsel en een mannetje in een vale stofjas opende de deur. Leeftijdloos oud: hij had zowel in de vijftig als in de tachtig kunnen zijn, een zwart baseballpetje op een bos warrige witte haren, en zo’n ouderwets knijpbrilletje. Op de een of andere manier paste alles bij elkaar: de plek, de keet en het mannetje.
Ik wenste hem goedenmiddag en hij vroeg. “opladen of terugbrengen?”. Ik keek hem aan en hij zei, een beetje ongeduldig. “De veer. U heeft toch een uilenveer bij u?” Ik bevestigde dat, en hij lichtte toe: “Sommige mensen zijn het na drie mislukte wensen zo zat dat ze de veer terug brengen. Anderen willen een herkansing.” Ik vertelde hem hoe ik aan de veer was gekomen en dat ik eigenlijk wat meer wilde weten over hem en zijn wensbusiness. “Tja” zei hij. “Wilt u de lange of de korte versie?” Ik was bang dat ik de lange versie niet helemaal zou kunnen bevatten en hij vertelde: “Magic inc. is een klein familiebedrijf – ik ben de vijfde en helaas laatste eigenaar. Ons bedrijf is gebaseerd op de quantummagica, en wij doen in quantummagische instrumenten.”
Ik vroeg hem of hij niet in de war was met quantummechanica, maar een beetje nijdig antwoordde hij.”Dat kom ik telkens weer tegen. Quantummagica zet wensen om in werkelijkheid, en jullie natuurkundigen hebben de klok horen luiden maar weten niet waar de klepel hangt. Jullie zeggen dat massa en energie in elkaar kunnen overgaan, en dat zal wel, maar hier gaat het om wensen en werkelijkheid.”
“En E=mc2 dan?” waagde ik. “Weer zo’n misverstand.”was het ietwat vinnige antwoord. “Paracelsus ontdekte dat het effect E van een kaarsvlam op een wens evenredig is met het kwadraat van de snelheid waarmee je de kaars beweegt. M is niets anders dan de magische constante, die voor iedere wens anders is. Maar omdat een kaars uitwaait als je hem te snel beweegt, werkt het alleen bij bescheiden wensen. Bij grote wensen gaat het mis, omdat de magische constante dan heel groot wordt en het zonlicht mee gaat werken en dan wordt het effect onvoorspelbaar of onvoorstelbaar.”
Ik snapte het. Ik vroeg hem om de veer op te laden en zodat ik Bert en Ella uit de penarie kon helpen.
Die avond nodigde ik ze uit op een kopje koffie. Kostte wat overredingskracht, maar omdat ik officieel geacht werd van niets te weten kwamen ze toch. Van te voren had ik het verenritueel uitgevoerd, en ik had de uilenveer in een borrelglaasje op tafel gezet. Ik zag ze er wantrouwig naar kijken, maar geen van beiden dorst iets te zeggen Van lieverlee kwamen we op wensen en hoe iedereen altijd maar meer wil en ik vertelde over het mysterieuze magiebedrijfje in het bos. Ik gaf ze mijn vertaling van het quantummagische betoog van de eigenaar: de veer was alleen voor bescheiden wensen. Als demonstratie nam ik ze mee naar de keuken. Ik liet ze de lege oven zien, wenste een lekkere appeltaart die prompt verscheen en we gingen aan de koffie. Toen ze weggingen waren we het er allemaal over eens dat je beter kon wensen dat alles bij het oude blijft dan dingen te willen waar je de consequenties niet van kon overzien. Alhoewel… ik zag Bert bij het naar binnen gaan wat beteuterd kijken naar het iele appelboompje in de voortuin, en ik denk niet dat ze die avond de belevenissen van de familie Meiland hebben overgeslagen.
Intussen zit ik met twee problemen. Ik heb nog een bescheiden wensje over, en de eigenaar van Magic Inc. heeft mij aangeboden om de zaak van hem over te nemen. Wat zal ik wensen en wat zal ik doen?